Mga "Tibak": Sino Nga Ba Sila?

"Hindi kailanman mali ang pagkilos. Ang mali ay ang piliting pumikit sa panahon ng iyong pagkamulat."

Mga rebolusyonaryo, raliyista, tibak at kung ano pa man ang tawag sakanila. Gaano mo sila kakilala? Gaano ka maalam sa pinanggagalingan ng bawat sigaw ng hinaing at boses nila? Hayaan niyo 'kong ako naman ang maging boses nilang mga boses ng masa at pahapyawan ang buhay nila sa kolektibong pagkilos. Madalas silang nababansagang mangmang at walang alam. Napapailing na lamang ako dahil hindi naman ito totoo.

Unang una, sila ay nagsasagawa ng impormatibong mga diskurso at leksyon. Sinusuring mabuti ang ugat ng mga problemang panlipunan mula sa hanay ng masa, hanay ng mga manggagawa, hanay ng gobyerno at hanay ng mga kapitalista. Ang ganitong mentalidad o tingin ng mga tao sa mga "tibak" ay marahil dulot ng:

Una, nariyan ang isang colonial, commercialized and fascist education system. Pangalawa, nariyan yung simbahan na nagpapalaganap ng mga repressive na kaisipan. Pangatlo, nandyan yung kolonyal, burgis, repressive at dekadenteng kulturang ipinalalaganap.

Itinatak na sa ating mga isipan na mali ang kalabanin ang mga nanunungkulan sa gobyerno. Pero hindi ba't mas mali ang lunukin at isantabi na lamang ang mga panggigipit at maling pamamalakad na malinaw na nakikita ng mga mata natin?

Lahat ng mga aparatus na 'yan ang lumilikha ng ganyang mga kaisipan; na isang hamon sa mga tibak at mga organizers na kumilos nang masikhay upang maturuan ang mamamayan ng tama at kritikal na pagsusuri sa lipunan. Makapagpamulat, makapagorganisa at makapagpakilos.

Sa ilang taong pakikibaka nila, utang natin ang mga karapatan at ang kalayaan na natatamasa natin ngayon. Hindi biro ang pasensya at pagmamahal sa bayan na taglay nila upang suriin ang lipunan at lumubog sa masa upang marating ang pinanggalingan ng mga problema ng ating mga kapatid na nasa laylayan. At ngayon, tangan tangan nila ang mga hinaing ng aping masa ukol sa mga isyung panlipunan na hindi pa rin nasosolusyunan mula sa iba't ibang parte ng bansa.

Isa na diyan ang pagpapalayas ng mga makasariling kapitalista at mga dayuhan sa mga kapatid nating lumad sa Mindanao. Inaangkin ng mga naghaharing uri ang mg lupang ninuno na nararapat sa mga kapatid nating lumad lamang mapunta. Ang martial law sa Mindanao, pagpapahirap sa mga magsasaka sa kanayunan at ang panggigipit at pang aabuso sa mga mangagawa nating kontraktwal pa rin hanggang ngayon. At ang kasalukuyang problema na kinakaharap ng ating bansa ngayon ay ang sunod sunod na pagtaas ng presyo ng mga pangunahing bilihin o ang inflation.

'Yang pagtaas ng inflation rate ay mahigpit na nakaugat sa tumitinding economic crisis sa isang semi-kolonyal and semi- piyudal na lipunan. Itong pagkaroon ng inflation ay dulot ng TRAIN law na malinaw na isang neoliberal na atake sa mamamayan na may layuning higit pang huthutan at ilugmok ang mamamayan para sa interes ng dayuhan at lokal na malalaking negosyante. Ang tanging paraan upang malagpasan ang tumitinding krisis na ito ay hindi ang pagtatanim, dahil yung mismong mga lupain natin, kinakamkam ng mga dayuhan at mga panginoong maylupa; minomonopolisa nila habang ang iba naman ay ginagawang industrial lands para sa interes ng mga negosyante.

Tanging sa pagputol lamang ng ugat na pinanggagalingan ng lahat ng problema natin tayo makakaahon. Matindi ang kalagayan ng sambayanan ngayon higit kailanman. Tuloy tuloy ang pagtaas ng presyo ng mga pangunahing pangangailangan habang nananatiling mababa ang sahod ng mga manggagawa at wala pa ring lupa ang mga magsasaka.

Sahod itaas, presyo ibaba! Ipatupad ang National Minimum Wage! Ibasura ang TRAIN Law! Ibagsak ang papet, pahirap at pasistang diktadura ng rehimeng US- Duterte na higit lamang na nagpasahol sa matagal nang hirap na kalagayan ng mamamayan! Ngayo'y ang mga kasalukuyang tibak natin ang mariing lumalaban para sa mga karapatang ipinagkakait sa atin. Ang umento sa sahod, libreng edukasyon sa mga state universities at pag regular sa iba nating mga manggagawa ay iilan lamang sa mga laban natin na naipanalo nila.

Hindi ang pananahimik o ang panghuhusga sa mga kapatid nating tibak ang makakatulong upang makalaya tayo mula sa panggigipit sa atin. Panahon na upang tayo ay mamulat, mangialam, at kumilos!

Minsan Sa Isang Interview

Minsan ay ninais kong mapasama o mapabilang sa isang akademikong organisasyon sa aming Unibersidad na naglalayon na maghasa ng mga mag-aaral sa larangan ng pagsasalita at pakikipagtalastasan. Hindi man mataas ang tiwala sa sarili na ako’y tatanggapin, nahanap ko na lamang ang aking katawang lupa na nasa harap na ng tatlong miyembro ng organisasyon.

“Miss, uulitin ko ang tanong. Ano ba para sa’yo ang katangian ng isang magaling na pangulo?”

Bumalik ang aking diwa, at naalala kong nasa interview nga pala ako. Ipinaulit ko ang tanong sa kausap ko at halata naman sa mga kunot sa mukha niya na nayayamot na siyang kausap ang tulad ko.

“Ano para sa’yo ang katangian ng isang magaling na pangulo? Dahil sa sinabi mo nga na hindi mo gusto ang pangulo natin ngayon, at wala ka namang mabanggit na pangalan sa mga nakaraang naging president na maari mong mapaburan.”

“Iyong may pakialam ho siguro sa mamamayang Pilipino.” Sagot ko na mababakasan mo pa ng hindi kasiguraduhan at pag-aalinlangan. Nakita kong kumunot na naman ang mukha niya at tahimik lamang ang mga kapwa miyembro niya na katabi lamang niya.

“Sigurado ka? May pakialam si Duterte sa mga mamamayan niya kaya nga niya sinimulan iyang drug on war niya, para mapuksa ang mga adik, para mas maging ligtas ang mga tao.”

Marahil sa labis labis na kaba ay hindi ko na maalala ang isinagot ko basta ang alam ko na lamang ay wala akong natanggap na tawag sa kanila simula ng sinabi niyang tatawagan na lamang ako kung nakapasa ba ako. At ngayon, katulad ng lagi kong ginagawa, pinag-iisipan ko ang mga sagot na pinag-isipang mabuti na dapat ay isinagot ko. Marami akong napagtanto sa interview na iyon. Kasama na roon ang katotohanang kailangan kong ayusin ang sarili ko at magtiwala sa aking kakayahan at siyempre ang katotohanang mali siya.

Napagtanto kong mali siya. Hindi totoong may pakialam si Duterte sa mamamayan niya. Maaring totoo na kaya niya sinimulan ang drug on war niya ay para mapuksa ang mga adik at para mas maging ligtas tayo. Ngunit mali siya. Dahil ang sabi ko’y iyong may pakialam sa mamamayang Pilipino.

At ang mga tinutukoy kong mamamayang Pilipino, ay iyong mga mamayang nasa bawat pulo at lungsod ng arkipelagong ito.

Ang mga tinutukoy kong mamamayang Pilipino ay iyong halos 100 sibilyan at mga personel ng gobyerno na namatay at libong mga mamamayan ng Marawi na naalis sa kanilang lugar para sa kanilang kapakanan at kaligtasan. Ang lahat ng ito ay nangyari dahil sa Marawi siege na hindi napagtuonan ng maayos ng administrayong Duterte.

Ang mga tinutukoy kong mamamayang Pilipno ay iyong lahat ng naapektuhan at patuloy na naaapektuhan ng kaniyang Martial Law sa Mindanao. Ang mga Lumads ay isang pambansang minorya na karamihan ay nakatira sa Mindanao. At isa ang mga Lumads sa labis na naapektuhan ng Martial Law. Ang militarisasyon sa kanayunan ay nagdudulot sa kanila ng labis na karahasan. Ang mga lupang ninuno ay pilit na inaagaw at inaangkin. Ang mga paaralan nama’y kung hindi pasasabugin ay ipinasasara. Ang mga lider ng mga iba’t ibang tribo ay dinadakip at pinapatay. Ang mga magulang ng mga batang Lumads ay dinadakip at pinapatay. Ang mga guro na nagbibigay pag-asa sana ay pinapatay, sa harap mismo ng kaniyang mga estudyante. Ang mga estudyante ay binabantaan upang hindi ituloy ang pag-aaral. Upang ang kanilang mga utak ay hindi masidlan ng mga kaalaman. At ng tuluyan masupil ang kanilang kamalayan.

Ang mga tinutukoy kong mamamayang Pilipino ay iyong mga libo libong biktima ng drug war at extrajudicial killings na halos lahat ay mga mamamayang nasa laylayan na parte ng lipunan. Mga biktimang hanggang ngayon ay walang nalalasap na hustisya bagkus ang istatistika ay patuloy na umaarangkada.

Ang mga tinutukoy kong mamamayang Pilipino ay iyong mga binastos, ipinahiya at nilait niya dahil lamang sa siya ay “mapagbiro” at hindi dapat na sineseryoso ika nga ni Spokesperson Harry Roque. Ang mga kababaihang ngayon ay dumadanas ng diskriminasyon na lalo pa niyang pinatindi dahil nga sa “maraming magagandang babae kaya maraming rape,” at iba pang mga misoginistang pahayag.

Ang mga tinutukoy kong mamayang Pilipino ay iyong mga naghihirap at lalo pang naghihirap. Iyong mga magsasaka na nagtatanim ng pagkain ng buong bansa ngunit sa kanilang sariling hapagkainan ay walang maihanda. Iyong mga manggaggawa na kontraktwal at mas mababa pa ang sahod sa pinababa na ngang minimum wage.

Ang mga tinutukoy kong mamayang Pilipino ay iyong mga nangangamba na wala ng makapagtatanggol at mangagalaga pa sa kanilang karapatang-pantao ‘pagkat ang Chief Justice ay kaniyang ipinatalsik at ang Commission on Human Rights ay nilaanan lamang ng ₱1,000.

Ang mga tinutukoy kong mamamayang Pilipino ay iyong mga piniringan ang mata, tinakpan ang tainga at binusalan ang mga bibig. Ang mga Pilipinong nanatiling bulag, bingi at pipi sa katotohanan.

Sapagkat ang tinutukoy kong mamamayang Pilipino ay bawat isang Pilipino na patuloy na nakikibaka at lumalaban. Ang mga mamamayang pilit na nilalabanan ang pasistang rehimeng ito. Lahat tayo. Lahat ng mamamayang Pilipino at hind iilan lamang. Kailanman ay hindi dapat iilan lamang.